ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΣ,
Μαζευτήκαμε σήμερα στον αγαπημένο σου Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης, συγγενείς, φίλοι, συγχωριανοί και εκτιμητές του έργου σου για το ύστατο χαίρε. Νόμιζα ότι ήταν εύκολο να αποδώσω ακριβοδίκαια το ανάστημα του αγαπητού μας και ιδιαίτερου φίλου μας Αντρέα.
Δύσκολη η ώρα του αποχαιρετισμού με ένα άνθρωπο που άφησε βαθιά τα χνάρια του στη γη που τον γέννησε, την αγάπησε και την πότισε με τον ιδρώτα αλλά και το δάκρυ του.
Άνθρωπος ταπεινός, εργατικός, δοτικός, αυθεντικός, αγαπητός, ανιδιοτελής πατριώτης, ξεχωριστός αγωνιστής, χωρίς ποτέ να περιμείνει ανταπόδοση για αυτά που απλόχερα έδινε.
Όνομα και επίθετό Αντρέας Μιχαήλ (Κοντός) με ύψος και ανάστημα αξιοζήλευτο. Δύσκολο για εμένα να σκιαγραφήσω σε λίγες γραμμές τον βίο και την προσφορά αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου.
Όμως, αντιλαμβάνομαι ότι μορφές όπως ο Αντρέας δεν έχουν ανάγκη ούτε τον λόγο μας και προπαντός τον επίλογό μας.
Ένας άνθρωπος πρότυπο για την οικογένεια και τους φίλους του, που με τη στάση του θα φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής μας, στο καλό, την προσφορά και την ελπίδα. Ένα παράδειγμα προς μίμηση προς όλους εμάς.
Ξεκίνησε τον βηματισμό του από το αγαπημένο μας χωριό το Φοινί, τον Ιούλιο του 1940.
Γιός του Μιχάλη (Σιαλή) Τυρίμου και της Παναγιώτας (Πατούς) Χατζηνεάρχου.
Παιδικά χρόνια φτωχικά και δύσκολα, αλλά με ζέστα και οικογενειακή θαλπωρή, με ιδιαίτερη αγάπη για τις δύο του αδερφές τη Σούλα και τη μακαριστή Γιαννούλα.
Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Φοινιού και διακρινόταν από μικρός για την ευρυμάθεια και εργατικότητά του.
Ήταν άριστος μαθητής και με προτροπή του δασκάλου του (όπως νοσταλγικά αναφερόταν στα παιδικά του χρόνια ο ίδιος) σε ηλικία 12 χρονών έρχεται στη Λευκωσία για να φοιτήσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο.
Τα δύσκολα που ακολουθούν αναγκάζουν τον Αντρέα να μεταβεί στη Λεμεσό για να εργαστεί σε ζαχαροπλαστείο και παράλληλα να φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο. Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό.
Στον αγώνα για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού (17 χρονών τότε) είχε και αυτός το μερτικό του.
Προσφέρει, συλλαμβάνεται, βασανίζεται, δικάζεται και φυλακίζεται από τους Άγγλους για ένα χρόνο στις Κεντρικές φυλακές. Ποτέ δεν παινεύτηκε για την προσφορά του αυτή, ούτε αντάλλαγμα ζήτησε ποτέ. Ήταν ευχάριστος και προσιτός στην επικοινωνία με τους ανθρώπους.
Ασκούσε τα καθήκοντα του ψαλτή και διακονούσε τον ιερό τούτο ναό επί μακρόν.
Άρχισε μετά ο αγώνας επιβίωσης και διέπρεψε υπηρετώντας την τυπογραφία για 66 συναπτά έτη, μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του. Συνήθιζε να λέει επιγραμματικά ότι «μόνο οι πεθαμένοι ΕΝ ΔΟΥΛΕΥΚΟΥΝ».
Νυμφεύεται την αγαπημένη του Κρήτη με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τον Μάριο, τον Κώστα και τον Μιχάλη, που δυστυχώς τον χάνει σε τροχαίο δυστύχημα σε ηλικία μόλις 9 ετών. Βαρύ και ασήκωτο το φορτίο για τον Αντρέα και την οικογένειά του ο χαμός του Μιχάλη που με κάθε ευκαιρία εξιστορούσε το συμβάν.
Βάλσαμο στον πόνο και την απώλεια τόσο του Μιχάλη του όσο και της αγαπημένης του συζύγου Κρήτης τα παιδιά του, που του χάρισαν τέσσερα εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα.
Το Φοινί, η αγαπημένη του γενέτειρα είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του στηρίζοντας με πάθος και ανιδιοτέλεια όλες τις δραστηριότητες των οργανωμένων συνόλων της κοινότητάς μας. Ιδιαιτέρως, θέλω να σταθώ στη σχέση του και την προσφορά του προς τον Συνδέσμου μας, τον Σύνδεσμο Αποδήμων και Φίλων του Φοινιού, που ήταν ιδρυτικό μέλος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι τέλους, χωρίς απουσία και με άποψη.
Ακόμη και τη μέρα τον Θεοφανίων εργαζόταν για τις ανάγκες του Συνδέσμου μας εκτυπώνοντας υλικό για την εκδήλωσή μας.
Έγνοια και επιθυμία του, η έκδοση του βιβλίου της ιστορίας του Φοινιού, που με καμάρι πάντα έλεγε: «ΕΓΩ ΕΝ ΝΑ ΤΟ ΤΥΠΥΣΩ».
Αντρέα μας,
Όλοι εμείς που σε αγαπήσαμε και μας αγάπησες, σε ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες.
Καλό Παράδεισο.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου.
Της Μαρίας Θρασυβούλου-Χαμπουρή
Προέδρου Συνδέσμου Αποδήμων και Φίλων Φοινιού
